Υποχρεωτική παράσταση δικηγόρων. Η επαναφορά της είναι μέριμνα υπέρ των αδυνάτων ή επαναφορά παλαιών στρεβλώσεων;
Έχει ανοίξει, για τα καλά, η συζήτηση για την επαναφορά της υποχρεωτικής παράστασης των δικηγόρων στα συμβόλαια μεταβίβασης ακινήτων. Επίσης: κατά την ίδρυση εταιρειών. Σχετική (υπέρ της επαναφοράς) αρθρογραφία στο voria.gr του καλού συναδέλφου και φίλου Δημήτρη Φινοκαλιώτη.
Η (υπέρ αυτής) επιχειρηματολογία
Μεταξύ των επιχειρημάτων των υπέρμαχων για την υποχρεωτική παράσταση των δικηγόρων είναι: «η ασφάλεια δικαίου στις συναλλαγές». Επίσης: «ο περιορισμός διαφορών που θα προκύψουν από την έλλειψη δικηγόρου». Κι ακόμα: Ο νομικός «έλεγχος ακινήτων σε βάθος 20ετίας» και η προάσπιση των συμφερόντων των επιμέρους συμβαλλομένων κατά την ίδρυση μιας εταιρείας. Και τέλος: η (υποτιθέμενη) «ομοφωνία του νομικού κόσμου».
Ακούω με προσοχή τη σχετική επιχειρηματολογία. Συνοδεύεται μάλιστα από τη διευκρίνιση πως το σχετικό αίτημα «δεν είναι συντεχνιακής φύσης».
Μια σύντομη αναδρομή
Η υποχρεωτική παράσταση των δικηγόρων στις προαναφερθείσες πράξεις καταργήθηκε με τον (μνημονιακό) ν. 4093/2012, που ανέτρεψε (ευτυχώς) σωρεία στρεβλώσεων της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Από 1.1.2014 (εδώ και μια πλήρη εξαετία δηλαδή) οι δικηγόροι δεν παριστάμεθα στις σχετικές συμβολαιογραφικές πράξεις.
Η εικόνα που έχω, προσωπικά, είναι πως «δεν έπεσε, δα, και η ζάχαρη στο νερό» από την έλλειψη της (υποχρεωτικής) παρουσίας ημών των δικηγόρων στις προαναφερθείσες συμβολαιογραφικές πράξεις. Εξάλλου και το βασικό επιχείρημα της εποχής (:έλλειψη κτηματολογίου) έχει, κατά βάση, εκλείψει.
Το λειτούργημα του δικηγόρου και η επιβολή των υπηρεσιών του
Ποτέ δεν κατάλαβα το (πάγιο) αίτημα συνδικαλιστών συναδέλφων μου για (υποχρεωτική) διεύρυνση της δικηγορικής ύλης.
Πάντοτε πίστευα στην αναγκαιότητα της συμπόρευσής μας μ’ εκείνους οι οποίοι προστρέχουν στις υπηρεσίες μας. Κατ’ επιλογή εκείνων όμως. Όχι με κρατική επιβολή.
Πρόσφατα «έπεσαν» στα χέρια μου δύο αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κύπρου. Διαπίστωσα, εντυπωσιασμένος, πως ένας από τους διαδίκους παρίστατο αυτοπροσώπως κατά τις σχετικές δικασίμους. Το (ακόμα) εντυπωσιακότερο: οι αποφάσεις εξεδόθησαν υπέρ του αυτοπροσώπως παραστάντος διαδίκου.
Μήπως θα πρέπει, εμείς οι δικηγόροι, να αρχίσουμε να βλέπουμε και τέτοιες παραμέτρους;
Μήπως επιβάλλεται να αποκολληθούμε από εμμονές του παρελθόντος για «αύξηση της δικηγορικής ύλης»;
Και μήπως αυτές ακριβώς οι εμμονές σε ενότητες απολύτως αχρείαστες [βλ. υποχρεωτική παράσταση δύο (!) δικηγόρων για την έκδοση συναινετικού διαζυγίου] μας έχουν, ήδη, αφαιρέσει σε σοβαρότητα;
Αναρωτιέμαι: Γιατί, άραγε, να επιβάλλεται η υποχρεωτική συμπόρευση του οποιουδήποτε με δικηγόρο (μόνον); Μήπως το αντίστοιχο θα πρέπει να πράξουμε και με τους γιατρούς; Πώς θα αντιμετωπίζαμε, άραγε, μια νομοθετική ρύθμιση που θα επέβαλε σε κάθε ασθενή να προστρέχει, εκών-άκων, στις υπηρεσίες του ιατρού του;
Ας παραμείνουμε σοβαροί…
Κι από την άλλη πλευρά: Ποιος εμποδίζει εκείνον που αισθάνεται την ανάγκη να συμβουλευτεί τον δικηγόρο του να το πράξει; (Και όλοι γνωρίζουμε πως θα το πράξει αν αξιολογεί πως έχει τον κατάλληλο νομικό παραστάτη και σύμβουλο. Ανεξάρτητα από το αντικείμενο ή την έλλειψη νομικής υποχρέωσης).
Εν κατακλείδι
Η ανάπτυξη επανέρχεται αφού μας επεβλήθη (έξωθεν) ο εξορθολογισμός της εθνικής οικονομίας. Αφού ανετράπησαν εκατοντάδες στρεβλώσεις που ικανοποιούσαν συντεχνίες-όχι το κοινό καλό.
Ας μην επανέλθουμε σε ό,τι στρεβλό.
Προς το συμφέρον όλων μας.
(Και ημών των δικηγόρων…)
Σταύρος Κουμεντάκης
Managing Partner
Υ.Γ. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2020 στο voria.gr και στο cretalive.gr
Η πληροφόρηση που εμπεριέχεται στο παρόν άρθρο δεν συνιστά (ούτε και έχει σκοπό να αποτελέσει) νομική συμβουλή. Μια τέτοια νομική συμβουλή είναι δυνατό να παρασχεθεί μόνον από αρμόδιο δικηγόρο ο οποίος θα λάβει υπόψη του το σύνολο των δεδομένων που θα του εκθέσετε για την υπόθεσή σας. Αναλυτικά.